Feijoo, cuando pedía el fin del veto: año 2009 .
Video del presidente de la Xunta en noviembre de 2009, cuando hablaba del centro de reparaciones "invisible" en la ría de Ferrol, y de la necesidad de votar en las elecciones europeas de 2010, para terminar pidiendo levantar el veto. Aunque este video tenga 5 años, se ve que el tiempo se ha congelado, y este discurso se podría volver a decir como si nada, porque en este tiempo, todo ha empeorado. Para que algún iluminado enmarque sus palabras...
"No destruyan más puestos de trabajo" ; Juan Juncal en 2010
"No destruyan más puestos de trabajo" minuto 04:45 decía Juan Juncal en 2010.
Saquen conclusiones
FERROL, NO FUTURO DO NAVAL
Pretender examinar o difícil momento que está a atravesar o sector naval da ría de Ferrol, limitando toda análise ás continxencias do último bienio, ademais de resultar un despropósito delata un intento interesado de circunscribir ao marco da actualidade as causas dun problema de turbia historia e longo recorrido, coa absurda pretensión que teñen algúns, en concentrar nos feitos recentes toda carga de culpabilidade.
Un estúpido simulacro cuxa paternidade recae nos que despois de involucrarse ata as cellas, agora, cando as consecuencias dos seus nefastos manexos indican que a saúde do sector está en fase terminal, intentan sacudir a súa implicación nos feitos acusando os seus rivais de tan complexa situación, para dese xeito, poder evadirse de toda responsabilidade.
Clásico proceder de quen defende que o mellor medio de alcanzar o seu obxectivo de inocencia é tomar o camiño oposto á verdade.
O certo é que nesta bisbarra, sumida nunha crise extensiva dende trinta anos atrás como consecuencia dunha degradante reputación, resulta evidente que fáltalle dignidade dirixente e sóbranlle impostores, pois o persistido castigo ao seu principal sector produtivo foi e segue sendo unha manobra sen rexeitamento endóxeno, un atropelo consentido por uns representantes institucionais que no transcurso dos distintos ciclos de alternancia política, entre o PSOE e o PP, uns e outros, antepuxeron o mandato das súas siglas militantes a obrigada esixencia e defensa dun plan de futuro e continuidade dos estaleiros; renuncia persistida, que sen ningún xénero de dúbida foi o factor desencadeante da situación extrema na que actualmente está inmerso o sector.
Aí estivo presente o demérito duns parlamentarios incursos en fraude electoral, a deserción duns alcaldes afíns á vendeta, a degradante implicación sindical, como, tamén o camaleónico comportamento da representación empresarial; participantes, que lonxe de favorecer o oportuno ambiente de rehabilitación cumpriron a función oposta como colaboradores necesarios para consumar o actual estado de degradación.
Por iso que á vista dos feitos e despois de trinta anos consecutivos de nefasta xestión publica e un balance de resultados impresentable, é obrigado poñer remedio a esta situación decadente, solución, que inescusablemente pasa por blindar a administración das factorías do poder político, ao igual que de interferencias exóxenas, coa finalidade de establecer a súa traxectoria funcional, acorde ás directrices e a disciplina que rexen o funcionamento de toda empresa privada, establecendo unha dirección que recaia nun staff corporativo politicamente imparcial, conformado por representantes de prestixio que reúnan ademais dos requisitos profesionais apropiados, experiencia probada no sector e cuxa continuidade non se vexa alterada por avatares de índole electoral senón por índices de eficiencia de resultados e garantida solvencia.
Debe entenderse que a variabilidade cíclica do sector naval non pode continuar agravada por refachos electorais, que en reducida temporalidade motiven cambios na súa dirección executiva, pois as súas especiais características, requiren que a singularidade desta actividade mercantil lonxe de estar suxeita a alteracións por metamorfose política, desenvólvase nun marco de estabilidade e persistencia executiva como método de eficacia e único sistema efectivo de proxectar confianza na relación cos mercados, para así, poder sortear con éxito as dificultades de acceso ás fontes de contratación.
Un novo rumbo que resulta imprescindible para dar sentido empresarial a esta actividade, e evitar con iso que o goberno correspondente converta a xerarquía do seu control público nun activo político coa finalidade de conseguir rendementos electorais, por medio de enganosas promesas sen fiabilidade nin contrapartida de solvencia, como demostra o acontecido recentemente co cada vez máis cuestionado contrato con Pemex e a cada vez máis incerta construción do comprometido dique flotante, ou precedentemente, co frustrado compromiso de levantamento daquel veto de castigo, limitativo de todo acceso á construción naval convencional, e que contra todo prognóstico foi prorrogado coa aquiescencia insólita dunha ampla fracción da representación sindical.
De aí, que non caiban evasivas á responsabilidade nin tampouco prorrogas á insolvencia, pois queda visto que a eliminación do problema non se evita con improvisacións, nin tampouco tirando do receitario da sucesión política; o futuro do sector naval pasa por asumir erros de enfoque e establecer como única solución a súa privatización xestora, non sendo de recibo, manter por máis tempo a deficiente función de executivos inútiles nin de directivos de aparencia, cuxa nefasta xestión é a causa promotora da extrema situación que estamos a padecer, onde a absoluta carencia de carga de traballo ameaza con extinguir a continuidade e pervivencia deste sector estratéxico.
Un estúpido simulacro cuxa paternidade recae nos que despois de involucrarse ata as cellas, agora, cando as consecuencias dos seus nefastos manexos indican que a saúde do sector está en fase terminal, intentan sacudir a súa implicación nos feitos acusando os seus rivais de tan complexa situación, para dese xeito, poder evadirse de toda responsabilidade.
Clásico proceder de quen defende que o mellor medio de alcanzar o seu obxectivo de inocencia é tomar o camiño oposto á verdade.
O certo é que nesta bisbarra, sumida nunha crise extensiva dende trinta anos atrás como consecuencia dunha degradante reputación, resulta evidente que fáltalle dignidade dirixente e sóbranlle impostores, pois o persistido castigo ao seu principal sector produtivo foi e segue sendo unha manobra sen rexeitamento endóxeno, un atropelo consentido por uns representantes institucionais que no transcurso dos distintos ciclos de alternancia política, entre o PSOE e o PP, uns e outros, antepuxeron o mandato das súas siglas militantes a obrigada esixencia e defensa dun plan de futuro e continuidade dos estaleiros; renuncia persistida, que sen ningún xénero de dúbida foi o factor desencadeante da situación extrema na que actualmente está inmerso o sector.
Aí estivo presente o demérito duns parlamentarios incursos en fraude electoral, a deserción duns alcaldes afíns á vendeta, a degradante implicación sindical, como, tamén o camaleónico comportamento da representación empresarial; participantes, que lonxe de favorecer o oportuno ambiente de rehabilitación cumpriron a función oposta como colaboradores necesarios para consumar o actual estado de degradación.
Por iso que á vista dos feitos e despois de trinta anos consecutivos de nefasta xestión publica e un balance de resultados impresentable, é obrigado poñer remedio a esta situación decadente, solución, que inescusablemente pasa por blindar a administración das factorías do poder político, ao igual que de interferencias exóxenas, coa finalidade de establecer a súa traxectoria funcional, acorde ás directrices e a disciplina que rexen o funcionamento de toda empresa privada, establecendo unha dirección que recaia nun staff corporativo politicamente imparcial, conformado por representantes de prestixio que reúnan ademais dos requisitos profesionais apropiados, experiencia probada no sector e cuxa continuidade non se vexa alterada por avatares de índole electoral senón por índices de eficiencia de resultados e garantida solvencia.
Debe entenderse que a variabilidade cíclica do sector naval non pode continuar agravada por refachos electorais, que en reducida temporalidade motiven cambios na súa dirección executiva, pois as súas especiais características, requiren que a singularidade desta actividade mercantil lonxe de estar suxeita a alteracións por metamorfose política, desenvólvase nun marco de estabilidade e persistencia executiva como método de eficacia e único sistema efectivo de proxectar confianza na relación cos mercados, para así, poder sortear con éxito as dificultades de acceso ás fontes de contratación.
Un novo rumbo que resulta imprescindible para dar sentido empresarial a esta actividade, e evitar con iso que o goberno correspondente converta a xerarquía do seu control público nun activo político coa finalidade de conseguir rendementos electorais, por medio de enganosas promesas sen fiabilidade nin contrapartida de solvencia, como demostra o acontecido recentemente co cada vez máis cuestionado contrato con Pemex e a cada vez máis incerta construción do comprometido dique flotante, ou precedentemente, co frustrado compromiso de levantamento daquel veto de castigo, limitativo de todo acceso á construción naval convencional, e que contra todo prognóstico foi prorrogado coa aquiescencia insólita dunha ampla fracción da representación sindical.
De aí, que non caiban evasivas á responsabilidade nin tampouco prorrogas á insolvencia, pois queda visto que a eliminación do problema non se evita con improvisacións, nin tampouco tirando do receitario da sucesión política; o futuro do sector naval pasa por asumir erros de enfoque e establecer como única solución a súa privatización xestora, non sendo de recibo, manter por máis tempo a deficiente función de executivos inútiles nin de directivos de aparencia, cuxa nefasta xestión é a causa promotora da extrema situación que estamos a padecer, onde a absoluta carencia de carga de traballo ameaza con extinguir a continuidade e pervivencia deste sector estratéxico.
El BNG propone segregar Navantia Ferrol y Fene para crear una empresa pública gallega
Xavier Vence defiende un «cambio de rumbo estratégico»
El portavoz nacional del BNG, Xavier Vence, ha defendido un «cambio de rumbo estratégico» que supondría «segregar» Navantia Ferrol y Fene del conjunto de la compañía y convertir los astilleros de la ría ferrolana en una empresa naval pública gallega.
Así lo ha expuesto durante un acto de defensa del sector naval de Ferrolterra en el que el portavoz nacional del BNG ha aseverado que la actual centralización de Navantia ha provocado que el departamento de Madrid, en su opinión, se haya convertido «en un cementerio de elefantes de los hijos de las familias del PP madrileño, de colocación de técnicos que son muy malos profesionales y están llevando a la empresa a la ruina». Esta sería, a su juicio, «una de las causas» de la mala situación económica de la empresa por lo que sería necesario «romper con esto».
El portavoz nacional del BNG ha encabezado el acto celebrado ante el Ayuntamiento de Ferrol, y al que también han acudido la diputada del BNG en el Congreso, Rosana Pérez, y el portavoz del BNG en el Parlamento de Galicia, Francisco Jorquera. La pancarta central mostraba el lema «contra la prohibición de ser productivos, contra el veto, Ferrolterra por la soberanía nacional».
En declaraciones a los medios de comunicación, Vence ha señalado que «ante la situación absolutamente catastrófica en la que está el sector naval en Ferrol», y «ante la parálisis y falta de iniciativa por parte del Gobierno central y la Xunta de Galicia», el BNG defiende la necesidad de «un cambio estratégico» que permita buscar «soluciones de verdad y de futuro» para Navantia Ferrol y Fene.
La propuesta se centra en la segregación de los astilleros de la ría de Ferrol de la «rémora» de la Navantia estatal, que limita su capacidad de producción, a juicio de Vence. El objetivo sería convertir los centros de Ferrol y Fene en «una empresa pública gallega» de construcción naval que, sostiene, «tendría garantizadas mejores posibilidades de mercado» y «mucha más carga de trabajo».
La opinión del BNG, según puntualizó Vence, es «congruente» con la que defiende el comité de empresa de Navantia Ferrol, con el que el portavoz nacional del BNG mantuvo una reunión previa.
Floteles de Pemex
Vence también ha calificado de «esperpento escenificado por la Xunta de Galicia el último año» los distintos anuncios realizados en torno a la construcción de dos floteles para la petrolera mexicana Pemex en Navantia y los astilleros de Hijos de J. Barreras. Si bien ha matizado que espera que las empresas gallegas obtengan esos contratos, afirmó que la Xunta ha estado «mareando y engañando a los ciudadanos y al sector» con lo que tachó de un «timo propagandístico».
En el acto celebrado en Ferrol, varios de los participantes han portado carteles con letras que conformaban las frases «derecho a producir, no al veto». En otros grandes carteles figuraban los nombres de distintas empresas auxiliares del sector naval y su actual situación, como Electrorayma, Maessa o Calsomatu, en situación de ERE; Elecnaval, Cachaza o Tae, liquidadas, o Nervión, que acumula 500 despedidos, El.S.Galicia otros 63, y Turmoil y Tecnymo, en concurso de acreedores.
Por otra parte, preguntado por las previsiones del BNG de cara a las elecciones europeas, Vence ha insistido en que la formación política está trabajando para conformar una «gran candidatura nacionalista de izquierdas» para poder «defender en Bruselas políticas diferentes» con respecto también al sector naval.