Los astilleros, torpedeados


Los juristas consideran muy difícil que Bruselas dé marcha atrás en su resolución y no exija la devolución de las ayudas públicas

07.07.2013 | 00:00
Trabajadores de los astilleros vigueses, durante la movilización del pasado jueves. // Jorge Santomé
Trabajadores de los astilleros vigueses, durante la movilización del pasado jueves. // Jorge Santomé
La construcción naval española encara este mes de julio dos citas que pueden decidir el porvenir de lo que queda del sector. El jueves, día 11, el Gobierno central y los autonómicos de Galicia, Asturias y País Vasco intentarán persuadir a Joaquín Almunia, comisario de la Competencia de la UE, para que reconsidere su propuesta de exigir la devolución de las ayudas (2.800 millones) que recibió la industria entre 2005 y 2011. El día 17, miércoles, el Colegio de Comisarios al completo oirá a Almunia y se tomará una decisión. España está tratando de persuadir jurídicamente a Bruselas y de influir políticamente para desactivar lo que, según las empresas, es un torpedo capaz de destruir los astilleros. A decir de quienes conocen los entresijos del derecho comunitario y el proceder de sus instituciones en casos análogos, es remota la posibilidad de encontrar a esta alturas un alegato jurídico que dé un vuelco al caso. Más bien, es la hora de la política.
Álvaro Platero, presidente de la sociedad de astilleros Pymar, apunta hacia la cuestión de fondo, la económica y social: "Sería vergonzoso que en un momento como el actual y por un asunto del que en absoluto somos responsables se decidiera la destrucción de más de veinte mil puestos de trabajo en España". Las empresas, los trabajadores, los gobiernos y todos los partidos han hecho bandera de ese mensaje en estos días. Enfrente ha aparecido Joaquín Almunia, exministro español y también exsecretario general del PSOE, rocoso sobre el llamado tax lease español: "Jurídicamente no se puede perdonar", ha dicho.
Lo que "no se puede perdonar" y podría costar la extinción o al menos otra gravísima crisis en el negocio de la construcción de buques es, según las informaciones recabadas entre especialistas, el resultado de una actuación imprudente de los gobiernos desde 2002, de las presiones de países competidores con grandes intereses en apartar del mercado a los astilleros españoles y del modo de actuar de la gran maquinaria político-burocrática de la Unión Europea.
Para el derecho comunitario y para el departamento del comisario Almunia, las reglas son básicamente así: en aras de la libre competencia, los tratados de la UE determinan que no son posibles las ayudas estatales a las actividades económicas salvo en las excepciones previstas (ayudas a las regiones, a la creación de empleo en las pymes, en favor del medio ambiente...) o cuando expresamente sean autorizadas por la Comisión; esto último conlleva que todo sistema de apoyo público decidido por un Gobierno debe ser notificado al Ejecutivo europeo para que éste determine si distorsiona o no la competencia.
Ahí reside, indicaron los especialistas consultados, el principal talón de Aquiles de la posición jurídica española: el sistema de tax lease en discusión fue creado en 2002, siendo presidente del Gobierno José María Aznar (PP), y se mantuvo durante los años siguientes y hasta 2011, siendo presidente José Luis Rodríguez Zapatero (PSOE), sin que unos u otros lo notificaran a Bruselas. Según una interpretación contrastada con expertos, tal parece que España optó por la estrategia del "tira que libras", ante el riesgo de que la Comisión Europea considerase las ayudas incompatibles con las normas comunitarias.
El tax lease es un sistema análogo al que se aplica en otros países europeos con astilleros. Consiste en un sofisticado mecanismo de contratación que, mediante fórmulas de ingeniería financiera y tributaria legalmente autorizadas por los estados, otorga a las compañías navieras (las que encargan los barcos) y a las sociedades inversoras (invitadas a participar a cambio de importantes deducciones) beneficios fiscales que a la postre propician que el precio del barco salga en torno a 30% más bajo. Todo legal bajo la normativa del país. Un dirigente gallego del sector ha verbalizado estos días la contradicción: "¿Cómo es posible que nos condenen al cierre por hacer algo legal?".
Otra aparente contradicción: a finales de 2012, cuando el sistema anterior estaba paralizado y Competencia lo investigaba, la propia Comisión Europea autorizó un nuevo modelo de tax lease español que, según Álvaro Platero, únicamente cambia en "cuatro retoques técnicos", aunque también rebaja el impacto económico sobre el precio del barco contratado.
Ese sistema sí fue notificado y pasó el filtro de Bruselas. El otro quedó contra las cuerdas en 2011, cuando Holanda, país con una poderosa industria de astilleros, presentó denuncia contra el tax lease español ante la Dirección General de la Competencia. A esta denuncia se sumaron, entre otros, Francia, Finlandia y Noruega, potencia naval que no pertenece a la UE pero sí al Espacio Económico Europeo, que permite a ciertos países participar en el mercado interior de la Unión sin formar parte de ella.
"Del tax lease mejor hablar poco", decía en 2011 Miguel Sebastián, ministro de Industria, cuando en Galicia se le preguntaba por la investigación en marcha. Sugería Sebastián que el Gobierno de Zapatero estaba negociando en la sombra una solución no traumática. Ni la consiguió aquel Ejecutivo ni la logró el actual cuando, el pasado 5 de junio, Mariano Rajoy y sus ministros económicos se reunieron con el Colegio de Comisarios para abordar varios asuntos relativos a España. El encuentro de entonces con Joaquín Almunia no doblegó al comisario español de la Competencia.
El Gobierno ha lanzado ahora, junto a las autonomías afectadas, a las empresas y a los sindicatos, una nueva ofensiva política y legal. El ministro de Industria, José Manuel Soria, y la vicepresidenta, Soraya Sáenz de Santamaría, han remarcado estos días que existen argumentos jurídicos "de sobra" para evitar la devolución del tax lease. Ha trascendido que se ha puesto énfasis en dos principios: el de "confianza legítima" y el de "seguridad jurídica".
Confianza legítima. Es un principio muy presente en la jurisprudencia del Tribunal de Justicia de la Unión Europea. La confianza legítima protege las expectativas que se hayan podido crear en las personas o las empresas sobre la estabilidad de una determinada situación jurídica con base en las actuaciones de las instituciones comunitarias. Por ejemplo, en el caso del naval, que la anterior Comisaria de Competencia, Neelie Kroes, expresase en una carta que el régimen de tax lease español no era discriminatorio y que determinaba que no se debían realizar más actuaciones en relación al mismo, generó confianza legítima en el sistema.
Seguridad jurídica. El principio de seguridad jurídica exige que las normas sean claras y precisas y que su aplicación resulte predecible. En el caso del tax lease, el hecho de que la Comisión no actuase en contra del régimen de tax lease en nueve años, unido a las decisiones adoptadas por la Comisión en ese periodo en las que señalaba que el sistema español no contenía ayudas de estado, indujo a los participantes en las operaciones investigadas a creer de buena fe que el sistema que se estaba aplicando era compatible con el derecho comunitario.
Está presente también el precedente de Francia: se ilegalizó su tax lease, pero Europa no impuso la devolución de las ayudas. Y desde España se ha cuestionado asimismo que empiece en 2005 la obligación de reintegrar el dinero, cuando, según este criterio, tal obligación solo debería contar desde 2011, año de inicio de la investigación.
Son argumentos todos que, no obstante, los expertos consultados ven más propios de la batalla legal que se produciría ante los tribunales europeos o nacionales si la decisión del 17 de julio es negativa para España, que capaces de cambiar ahora la determinación del Colegio de Comisarios. De ser así, queda la baza política: que el país consiga que pese más la amenaza de un desastre para la industria nacional y el empleo que las reglas de la UE y las presiones de los países con astilleros competidores. "Detrás de todo esto hay una guerra comercial", avisa Álvaro Platero.

Estamos listos para el 2do “Maratón de Cine Film Focus”


Hace unas semanas los invite a inscribir su blog para participar en la 2da “Maratón de Cine Film Focus”, así como les pregunte si tenian alguna peticion y ayer salio la lista de los blogs participantes en esta edicion :D y pues ahi aparecemos ;D nice:



Aqui les dejo otra prueba de que es lo que se van a encontrar por este blog del sábado 20 de julio al 4 de agosto se va a poner bien bueno, ya ando preparando unas sorpresas para todos ustedes. Con estas entradas fue que participamos el año pasado (del 2 al 11 de noviembre). En el 1er Festival Film Focus que fue todo un exito y donde el objetivo era el intercambio de ideas y opiniones de diferentes blogs, la verdad yo si estoy muy emocionado. No queda más que agradecer al camarada Sebastian por mantener vivo este proyecto y la organizacion que le da al Film Focus.


Gone with the Wind (1939)
 
Coffee and Cingarettes (2003)‏
 

Medianeras (2011)
 
Eyes Wide Shut (1999)

La planète sauvage (1973)
 
¿Cinéfilo?
 
Top "pelis"


Top 50 Cult movies - Entertainment Weekly (yobailopogo!)


Pues como ya se dieron cuenta trato de dejarles posts variados y surtiditos en esos dias, picale en la foto de cada una de las pelis mostradas arriba y te llevara a su respectiva entrada en este blog :D Ya falta bien poco, yo ya estoy listo



Yobailopogo! 
-¿y ustedes?-



Pura Catarsis. Pura Maldita Desesperación




Hace un año nos robaron las elecciones... Tal vez, bebí más de la cuenta ahogándote en mis penas, ahogándote en promesas te perdí... Me compre unas de esas chanclas piratas que no son crocs y ahora toda mi casa huele a petróleo :D… Trátalas bien para que te traten como una mierda… sé que el fuego puede porque todo lo derrite… Cuando en la tv anunciaban la presentación de “un video musical nuevo” y ahí estabas como pendejo esperando que de la una de la mañana y ni lo pasaban completo o lleno de anuncios hahaha… Y ando mejor a veces cuando no sé dónde ir, Cuando no ataca el sueño y me da por escribir… Como las morras se cotizan tanto, ni que fueran Jessica Nigri… I dont know how to leave you and i dont know how to stay… Que adelantada esta la ciencia que hasta los bombones caminan… Feminimamada: “ya déjalo así, olvídalo”… Ándale que tanto es una infeccioncita… No me sorprende que el mundo se vaya al carajo… Desearía que fueses lo primero que viera al despertar y lo último que viera al dormir, pero la distancia nos separa, y me tengo que conformar con que seas lo primero que vea al dormirme y lo último que vea antes de despertarme… Tal vez, pedí más de la cuenta, tal vez estas palabras que te di, no tengan importancia y sólo una desgracia para mí... Que tan jodido estoy que me alegro cuando el dolor de cabeza no es tan fuerte… que chistosa esta la parodia de la SexNote hahaha…. Se el mejor contigo mismo pase lo que pase, cuida tu vecino y al que por la calle pase… “no te vayas lejos, yo no estoy enamorada”… Forever: “eso en cuatro no se ve”… funeral sorpresa… Ahí va mi corazón… tomcruz vendió su alma a cambio de juventud eterna y creo que Majo encontró donde se hacen esos business… No me tientes, que si nos tentamos. No nos podremos olvidar… En facebook cada morra piensa que tiene su reality propio, publican toda su vida como si nos importara… Vuelve a mí, llama tan sólo quiero oír tu voz, dame una historia dame una canción, larga distancia para estar mucho mejor... dime si tienes un sueño y si es que presientes que lo debes conseguir… hablando en plan cariñoso… —¿Supiste lo que le paso a chu? —¿A Chu? —¡Salud! jojojo —Jejeje —Ya en serio, lo mataron. —¿A chu? —¡Salud! hahaha XD…. Moraleja: no confíes nunca en ninguna morrita… Boina rockera, barbita, rebeldón, socialista, con acento, te hacia la Revolución. El Che habrá cogido a cuatro manos… “Todos podemos cometer errores, el secreto está en NO casarse con ellos”… ni que te fuera a robar tus órganos en el hotel… bien parado o en la lona, hay que ser buena persona… “Reading is probably another way of being in a place” -José Saramago-… No creo que esto mejore con el tiempo… Me da risa como en la tv te ponen así como “notas de lo que se encontró en su blog” cuando atrapan a un terrorista o hablan de un suicida hahaha ¿se imaginan lo que van a decir de mi?... Patria como idea es un choque de autos en la esquina, una mina que no nos quiere, un whisky a las 3 de la tarde. Es idea sin acción y si es acción es basura, es matarse por aburrimiento citando a una estatua que fue alguien, una idea dislocada, un muerto… Tiene carne leche y huevo, sabe a pollo y huele a pescado, no pase hambre reinita de barrio… vamos, ni te pareces a michelle monaghan, para el drama… ¡Viva La Resistencia! (desde el living de su casa)… y si, hace frio sin ti, pero se vive… Confirma el estereotipo de latina, anda es lo que todos están esperando, anímate… la gente es rara y está muy loca… Te daré todas las horas en aquel reloj de madrugada y cuando salga el sol, es soledad de amor y de dolor... "La historia de un hipster que dejo de ser hipster porque ser hipster se volvió demasiado mainstream"… Una novia que me diga: “odiemos cosas y gente juntos”…. Morras: Ante su incapacidad para argumentar y hacerse entender al exponer su punto de vista, no respondan con un -“olvídalo”-, los hombres no somos sus post—its o grabadoras de mensajes, como hombres estamos preparados para razonar y tenemos una capacidad de entendimiento y si no seguimos su hilo sin orden, deberían de esforzarse un poco más pues están demandando nuestra atención en la charla, así que ¡NO MAMEN! Expliquen su maldita idea y déjense de pendejadas chingadamadre… El pepsi chart del culo… Buscaré, todas las fotos en aquel cajón alguna carta que me hable de amor y una botella para ahogar este dolor...Gringada: puedes hacer que alguien te siga corriendo simplemente diciéndole: “de prisa corre, te lo explicare en el camino”… de nuevo mi ojo de sauron pornil anda a full… todavía estuvieras como Chloë Grace Moretz para soportar tus chingaderas, pero no manches… Sin apresurar las cosas te veré no diré una palabra tonta, no molestaré. No hablaré de tristezas largas, me tendré que contener no diré que me estoy muriendo, no diré que me estoy muriendo por volverte a ver…este post va dedicado a todos los que se desvelan por querer leer el post lo antes posible aunque nunca comenten una mierda… Como cuando bob esponja va a la Atlántida… es más ni te acercas a la chica ganagol… me senté a esperar por ti, pero llegaron por mi… Ya estas viejo men… No quiero jajaja…


Yobailopogo!
“cada vez es más leve que las anteriores”



Sector naval, napalm


Henrique Dacosta |
Redacción Ferrol | Actualizado 04 Julio 2013 - 01:30 h.
No disco d’Os Resentidos “Fai un sol de carallo” (1986) soaban estes estraños versos como parte da canción, tamén estraña, de nome “Sector naval”. Estabamos naqueles fatídicos anos en que a chamada reconversión pegaba forte na nosa comarca, así como na de Vigo. A reconversión, ou reindustrialización, só foi un espellismo, a maneira eufemística de chamarlle ao que resultou ser unha verdadeira destrución ou desmantelamento industrial. Aínda hoxe, como todos sabemos, estamos a pagar as consecuencias da miopía da era Solchaga (Real Decreto Lei 8/1983, de 30 de novembro), pois supuxo a desaparición de 7.000 empregos directos e 20.000 indirectos. Pero é que na coñecida como segunda reconversión, entre 1998 e 2003, foron 4.000 e 12.000, respectivamente, os empregos destruídos.

O próximo 17 de xullo, neste 2013, convértese no día en que Joaquín Almunia, comisario da Competencia da UE, decidirá se o Estado español debe ou non pagar os famosos “tax lease” ou bonificacións aos estaleiros. Estamos a falar de case 3.000 millóns de euros, das operacións verificadas desde 2005 até 2011, xa que desde hai dous anos non se aplican tales bonificacións. Falamos novamente de cifras, de persoas que pasan a engrosar as listas do paro, estimándose entre 12.000 e 16.000 os empregos directos desaparecidos, e en 50.000 os indirectos. E é que un goberno español tras doutro empeñouse en non considerar nunca o sector industrial como estratéxico. Ao revés do que sucede noutros países da Europa máis industrializada, que si coidan e se esmeran por sanear a súa industria, a pouca industria estratéxica que aquí aínda sobrevive (siderúrxica, minaría, pesca, etc.) cambalea na corda frouxa á vontade do que sempre se nos dite desde a UE.

O asunto do “tax lease” xorde o 29 de xuño de 2011. Os Países Baixos, concretamente unha asociación de estaleiros neerlandeses, denúnciano e as bonificacións pasan de inmediato a ser suprimidas. Mais existe o precedente en Francia, á cal non se lle obrigou ao pagamento da multa correspondente. Joaquín Almunia, comisario da Competencia, asevera que as bonficacións fiscais son incompatíbeis coa lexislación europea, de aí que haxa que reintegrar todas esas desgravacións, que alcanzan, como sabemos, case os 3.000 millóns de euros. No seu día, a condonación feita a Francia baseouse no principio da confianza lexítima e seguranza xurídica. Consecuentemente, por que a España non? Podemos confiar en que Almunia saque o coello da chistera o próximo día 17? Os estaleiros neerlandeses (franceses tamén) son os grandes beneficiarios, pero non menos os coreanos e os chineses. Onde está, pois, a política europea común?

Desde o día primeiro deste mes, Croacia pasou a ser o estado número 28 da UE. Outros candidatos aspirarán en breve a selo tamén. Islandia é o máis firme deles, e detrás poden vir Turquía, Macedonia, Montenegro e Serbia. Estes últimos, sempre e cando solucionen previamente os conflitos, territoriais sobre todo, cos países veciños. O PIB de Croacia descendeu máis dun 10% desde 2009 e o desemprego atinxe o 20% da poboación activa. Moita xente nova xulga que se trata dun estado disfuncional e corrupto, e acaba vendo que a entrada na UE será unha vía de solución laboral grazas á emigración. Sospeitamos que os restantes países citados (fóra de Islandia) non lle andan moi lonxe en termos laborais e económicos. Que estraños intereses se conxugarán nos despachos de Europa para que este tipo de estados aspiren a entrar en tan selecto club? Sospeitamos que as exencións fiscais á grande empresa, a man de obra barata, as liberdades á exportacións, etc. han de estar detrás sen dúbida.

A Europa dos mercadores, sobre todo dos grandes mercadores, pesca neste río revolto. Mais que lles pasa aos que non espertan a troita? Que nos pasa a nós cos nosos estaleiros? A falta de seriedade, disque, é a nosa condena. A ver se tanto sol, touros e pandeireta, turismo barato de marcha, sexo e borracheiras, de borbulla inmobiliaria e corrupción até na sopa non han de ser os verdadeiros causantes de que a falta de confianza e de seguranza xurídica nos faga tan diferentes a outros países como Francia. Futuro ben negro o que nos espera, mentres ideoloxicamente grupos como o Bilderberg, ao que por certo pertence J. Almunia, “lobby” que reúne aos membros máis influentes do mundo, dita o seu ideario de resignación e mobilidade laboral perpetua, ao tempo de eles se enriqueceren e preocuparen dos seus.
Que lle resta ao sector naval? Napalm? Talvez. Talvez, e perdóesenos o cinismo, deberiamos montar a nosa Padania. Fundarmos a nosa propia Liga Norte, xunto coas restantes comunidades da cornixa cantábrica, alén das provincias castelá-leonesas do norte, Rioxa, Navarra, Aragón e Cataluña e facermos fronte común, un federalismo fiscal que vele polos nosos intereses reais. E é que a seriedade que nos singularizará, fóra desa España de sol, touros e pandeireta, ha salvarnos do napalm antes da descarga final do artilleiro Almunia.

Tax Lease: axuda ilegal ou política fiscal?

30 de junio de 2013

Ampliación sobre o meu artigo que publica hoxe a Voz de Galicia sobre o Tax Lease


Tax Lease: axuda ilegal ou política fiscal?
Tras a denuncia presentada por Holanda contra o noso sistema de Tax Lease na que se nos acusa de establecer axudas ilegais ó Sector Naval, estamos enredados nun contencioso coa Unión Europea sobre si estamos a falar dunha axuda ilegal ou dunha política fiscal. Anticipo que na miña opinión trátase dunha política fiscal que non só se emprega en España có Sector Naval, senón en toda Europa con todo o sector industrial, e aí está precisamente a diferencia que nos enreda.
Como funciona?
O tax Lease é unha operación financeira a catro bandas na que participan: un armador que compra un barco, un estaleiro que constrúe e vende o barco, un inversor en forma xurídica de AIE (Agrupación de Intres Económico), unha especie de unión temporal de empresas (UTE) de carácter fiscal, e finalmente un banco que presta os servizos de Leasing.
O asunto transcorre así: o estaleiro vende o buque ó banco, que á súa vez formaliza un contrato de leasing a un prazo moi curto, normalmente 3 anos, có inversor organizado nunha Agrupación de Intrés Económico (AIE), en moitos casos como ten publicado a prensa, teñen participado empresas como Inditex ou El Corte Inglés. Estas empresas asociadas na AIE alúganlle o barco ó armador, a quen llo acabaran transmitindo ó finalizar a operación. Os reducidos prazos da operación xeran na AIE unhas fortes bases impoñibles negativas que lle reportan unhas desgravacións fiscais que permiten rebaixar o prezo do buque case nun 30% ó armador e reducir a factura fiscal das compañías inversoras nunha porcentaxe similar.
Que consecuencias ten?
As consecuencias destas transaccións son boas para tódolos participantes, o asteleiro vende o barco a prezo de mercado, o armador aforra un 30% do custo do buque, as empresas inversoras reducen substancialmente a súa factura fiscal e o banco cobra unha comisión polos servizos prestados. Pero nesta rolda falta por preguntarse, quen paga a factura? A resposta non ten dúbida, é a Facenda Pública a que financia cós impostos de todos o conxunto da operación en modo de devolucións fiscais ós inversores.
Unha vez postas cara arriba as cartas desta xogada, se aplicáramos a lóxica deste tempo de crise no que todo se reflexiona coas vísceras, o primeiro que afirmaríamos é que se trata dun engano para que os máis ricos non paguen impostos, xa que aínda que non son os únicos beneficiados son os que sen ter relación algunha có sector naval reciben directamente as desgravacións fiscais.
Pero compre unha mirada máis reflexiva e sistémica, xa que nestas cuestións tan complexas non debemos caer no mesmo erro que, ó meu entender comete a Unión Europea, que é o de abordar só un aspecto do problema en intrés neste caso do país denunciante de España ou dos nosos competidores en xeral.
A aplicación deste sistema financeiro permite que compañías con altos beneficios invistan grandes sumas directamente no tecido produtivo, activando un sector que sen esa participación non existiría. Pode haber quen diga que se podería facer o mesmo si primeiro cobramos os impostos a estas grandes compañías e despois os investimos no Naval, pero non podería ser, porque as axudas públicas están prohibidas. Tamén se pode dicir que si os estaleiros non son competitivos que pechen, pero o certo é que as condicións para esa competencia estas suxeitas a normativas internacionais cambiantes, unhas europeas e outras de comercio internacional, que provocan desaxustes tan potentes no mercado como para poñer en perdas ou ganancias a un estaleiro nun momento determinado. Ademais o Sector Naval xera I+D+I e coñecemento que logo se aplica a outros moitos ámbitos da actividade produtiva. En resumo trátase dun sector estratéxico ó que non podemos nin debemos renunciar.
Por outra banda resulta máis que discutíbel que a Facenda Pública perda con estas operacións. En primeiro lugar, poderíamos falar en termos estritamente recadatorios,   xa que aínda que cada operación financiada por este sistema supón un cargo para Facenda en forma de devolucións ou desgravacións fiscais cuantiosas, tamén debemos ter en conta toda a actividade económica e o emprego correspondente que se xera con cada operación e do que se derivan retornos fiscais en Imposto de Sociedades, IVA, IRPF e cotizacións sociais que compensan economicamente as achegas iniciais. E non menos importante e o balance social, o que supoñen 85.00 empregos nun momento como o actual no que a taxa de paro está a bater records.
Por tanto, antes de afirmar que se trata dunha “perda”, debemos establecer fronte a que, e neste caso só hai unha alternativa posible á existencia dun mecanismo como o Tax Lease, que é sinxelamente a desaparición  da actividade do sector naval coas consecuencias económicas e sociais que isto tería.
Que é o que habería que devolver e quen o devolve?
En primeiro lugar debemos lembrar que este sistema de financiamento non é un invento froito da enxeñería financeira, senón un sistema impulsado conscientemente por distintos gobernos para facilitar a supervivencia do sector naval despois das reconversións dos anos 80, recollido na lexislación tributaria e revisado polo tanto polas autoridades europeas ó longo dos anos. Ninguén pode agora dicir que non sabía nada, o propio Almunia foi Ministro de Economía e coñecía este mecanismos financeiro de primeira man.
Son as desgravacións recibidas polos inversores en cada unha das operacións realizadas dende o ano 2.005 as que agora Almunia di que hai que devolver, en total preto de 3.000 Millóns de euros.
Non está nada claro quen debería facer tal cousa, xa que o armador pagou o buque máis barato pero non recibiu ningunha cantidade para financiar a diferencia; o estaleiro en ningún caso, xa que vendeu a prezo de mercado; o banco por suposto que non xa que só fixo de intermediario; e o inversor recibiu unha desgravación fiscal en aplicación estrita da lei.
Só queda polo tanto que o Estado asuma a sanción, e parece o máis lóxico dado que dita sanción emanaría dunha “suposta axuda pública ilegal ó sector naval” concedida por un Estado en aplicación da súa lexislación a un estaleiro a través de intermediarios. Neste caso o erario público pagaría dúas veces, unha mediante as desgravacións que xa fixo e outra aboando as sancións.
Si tal cousa fixéramos, si o Estado español devolvese as axudas, eses cartos nin sequera irían a financiar débeda, ou  a compensar os esforzos que a Unión Europea impón á nosa economía, non servirían tampouco para pagar os xuros da débeda pública, nin poderíamos contemplar como son fagocitados nunha tarde por unha súbita subida da prima de risco. Simplemente arruinaríamos o sector naval e de paso algunha das empresas que fixeron de inversores cunhas repercusións en perda de emprego que algúns cifran en máis de 85.000 postos de traballo. Case nada, sería colocar a Vigo cunha taxa de paro superior ó 50% e a Galicia por enriba do 30%.
Si devolvésemos as axudas presuntamente ilegais engordaríamos o déficit público, atrás viría a Comisión Europea e o Fondo Monetario Internacional esixindo a España máis control do Déficit, ou sexa, máis recortes, que terían, como xa está demostrado en Grecia e Portugal e o propio FMI asume, consecuencias negativas no crecemento, na recadación fiscal e novamente no control do déficit, para seguir non sei ata cando liados nesta rolda da desfortuna da que xa non sei si queren que saiamos nunca.
Porqué debemos devolver dende o 2.005?
Isto si que é de traca, “porque coincide coa apertura dunha investigación formal a Francia polo seu Tax Lease”, Toma! Como a Xan lle doe a cabeza ímoslle dar unha aspirina a Perican!. E despois falan de enxeñería financeira, isto si que é enxeñaría argumental. Non sería máis lóxico que a nosa sanción coincidira coa apertura formal da investigación aberta a España deribada da denuncia de Holanda, ou sexa 2.011?.
Por certo, a Francia abríronlle unha investigación que deu lugar a cambios no seu sistema de Tax Lease, pero despois diso, seguiu aplicando IVA reducido á construción naval ata o 2.010.
Que argumentos emprega Europa?
A base argumental da denuncia contra o Tax Lease español é que ó tratarse dun mecanismo financeiro restrinxido unicamente ó Sector Naval non se pode catalogar como política fiscal, senón como unha política sectorial que ten como único obxectivo o transvase de recursos públicos ós estaleiros privados, feito estritamente prohibido pola lexislación europea. Por iso a Unión Europea esixiu a España modificar o seu sistema para estendelo a tódolos sectores industriais provocando o cambio normativo que actualmente está en vigor e mediante o cal se pode financiar calquera investimento industrial que teña lugar en varios exercicios.
O argumento pode parecer razoable a primeira vista, pero si estendemos a mirada a outras realidades existentes na Unión, e incluso en España comprobaremos que están collendo o rábano polas follas. Por exemplo, cando Irlanda decide manter o imposto de sociedades no 12% fronte ó 30% de media no resto da Unión, isto que é, Política fiscal ou competencia desleal? Ou por exemplo cando un país decide poñer un IVA reducido ós bens e servizos dun sector determinado, como Francia e Italia tiñan ata o ano 2010 ó mesmísimo Sector Naval, ou en España ó Sector Turístico, que é política fiscal ou competencia desleal?
En definitiva para que a Unión Europea poida falar de transgresións da libre competencia primeiro debe unificar a fiscalidade, porque senón estamos comparando partes incompletas e inconexas dos sistemas fiscais de cada país que responden en cada caso a unha serie de equilibrios internos que non se poden xulgar un a un senón no dentro do conxunto de política fiscal de cada país.
Polo tanto Rajoy nos Consellos Europeos debería relacionar este asunto con tódalas condicións que a UE impón a España en materia económica e esixir avances na harmonización fiscal comunitaria.
Como funciona noutros países europeos?
Aínda que cada país ten o seu mecanismo propio, a maioría son sistemas similares ó Tax Lease español, pero o certo é que son de carácter xeral, aplicables a todo o sector industrial como o que finalmente a UE nos impuxo recentemente.
Porqué existen mecanismos de apoio á industria?
Este si que é un debate pertinente no noso país. Debemos aceptar que non fixemos as cousas tan ben como dicimos, que mentres outros se esforzan por manter e potenciar as súas industrias, nosoutros menosprezamos o Sector Industrial como si non fose importante para a nosa economía.
 A existencia de mecanismos financieiro-fiscais en apoio do Sector Industrial ten a súa raíz na aposta estratéxica que cada país fai do seu tecido económico. E nisto si que nos diferenciamos, para mal coa Europa do norte. En España, dende as reconversións dos anos 80 que Alemaña, Francia, Inglaterra ou Holanda nos impuxeron para entrar na UE, tódolos gobernos, por distintas razóns, por acción ou por omisión, evitaron colocar ó sector industrial como un sector estratéxico.
Durante os gobernos de Felipe Gonzalez abrazamos aquela máxima absurda de Solchaga que dicía que “la mejor política industrial es la que no existe”. Transitamos aqueles anos depositando na terciarización da nosa economía as esperanzas de crecemento económico que viñeron finalmente do sector turístico e da modernización vexetativa do tecido económico. Chegamos incluso a non ter Ministerio de Industria e a pretender converter as nosas cidades industriais en cidades de servizos. Mentres a Unión Europea cofinanciaba polígonos industriais nos gastabamos os cartos en facer estadios de fútbol e paseos.
Nos gobernos de Aznar a política industrial foi a liquidación do sector público para facer caixa e poder cumprir os criterios para entrar no euro, facendo de paso ricos a algúns compañeiros de pupitre. Máis aló diso o sector industrial nunca foi unha prioridade xa que para o novo período de crecemento o sector elixido era o inmobiliario e a aposta, a especulación urbanística.
Con Zapatero no goberno o sector industrial bateu records de crecemento e investimento, polo que non se estimou preciso reforzar un sector que xa estaba marchando ben. Aínda así puxéronse en marcha políticas de apoio ó investimento como as axudas de Reindustrialización do Ministerio de Industria que supuxeron para Galicia o período de maior investimento industrial da súa historia debido ó Plan Ferrol e ós Plans específicos do automóbil en Vigo. Tamén a aposta polas enerxías renovables tivo un grande impacto positivo no sector industrial. O erro foi non decatarse de que a maior parte dese crecemento do sector industrial estaba vencellado precisamente á construción e en menor medida ás enerxías renovables. A crise encargouse de esnaquizar a construción e Feijoo e Rajoy coa anulación do concurso eólico en Galicia e logo a eliminación das primas ás renovables, encargáronse do resto.
En conclusión, mentres os países máis industrializados de Europa miman ás súas industrias e organizan os recursos e infraestruturas en beneficio do desenvolvemento industrial, ata chegar a  condicionar a política europea,  nos levamos décadas sen unha política industrial estratéxica clara, sen resolver eivas como a carestía da produción eléctrica ou o dimensionamento da rede de distribución ou o financiamento dos investimentos industriais. Seguimos sendo un país dependente enerxéticamente e que non é capaz de xerar riqueza partindo dos propios recursos e capacidades.
En Galicia, por exemplo o goberno de Feijoo segue poñendo velas a San PEMEX ou ó proxecto de facer coches eléctricos en Melón, ou á fábrica de baterías de Mitsubishi que malogrou un terremoto,  todas elas iniciativas cunha gran carga mediática pero cunha nula visión de país. Non son mais que malabarismos dun funambulista.
Entre tanto sectores como as enerxías renobabeis, o forestal, a pesca o a produción agropecuaria seguen sen arrancar ou carrexando problemas sen resolver que os veñen lastrando en sucesivos procesos agónicos dos que nunca saímos.
Debe seguir existindo o Tax Lease? En que condicións?
O Tax Lease é un sistema de financiamento que permite cumprir varios obxectivos ó meu entender positivos: que grandes compañías con altos beneficios invistan directamente no sector produtivo, que se manteñan sectores industriais craves para o país, que se manteñan gran número de empregos en sectores altamente tecnolóxicos ou que se produzan retornos impositivos derivados dunha gran actividade económica. Polo tanto debería manterse, e ó meu entender estenderse a todo o sector industrial para facilitar, como fan os demais países europeos a industrialización permanente das súas economías a pesares da competencia de países como China.
Que postura deberíamos defender na Unión Europea?
A posición de España ante a Unión Europea neste asunto non é nova, senón que foi defendida en termos moi similares ó longo dos anos por diversos gobernos de diferentes colores políticos. Isto sen dúbida debe facilitar un acordo entre tódalas forzas políticas en defensa do Naval.
Trátase de defender que o Tax Lease é unha política fiscal que pretende facilitar investimentos privados directos no sector industrial, tal como fan outros países da Unión. Tamén debemos rexeitar a data do 2.005 como data de inicio das supostas devolucións por arbitraria e argumentar que provocar unha devolución imputable a calquera das partes traería como consecuencia unha inestabilidade xurídica que impediría novas operacións no futuro aínda no caso de manterse o sistema e vigor.
Finalmente non debemos tratar este asunto ó marxe do resto de condicións que a Unión Europea nos impón en materia de política económica. Non podemos estar falando de poñer en marcha políticas de estímulo da actividade económica e do emprego xuvenil por unha banda e pola outra aceptar a desaparición de todo un sector económico como o naval. En que cabeza cabe que gastemos inxentes sumas de diñeiro dos contribuíntes en rescatar ós bancos mentres deixamos afundir os nosos sectores produtivo. Que modelo de economía estamos construíndo? Cando os bancos estean saneados a quen lle van prestar cartos si estará o tecido produtivo na ruína?
Europa ten que comprender que o noso Sector Naval non pode asumir máis sacrificios, e ten que escoitar a voz unánime dos galegos e demais Comunidades Autónomas afectadas nunha reivindicación xusta. Paralelamente a nos, ós nosos gobernantes correspóndenos deseñar unha política industrial que transcenda a duración dunha lexislatura có obxecto de deseñar un modelo de desenvolvemento sostible tanto medioambiental como económica e socialmente.